Warm!

Volgens veel mensen is afgelopen week de zomer begonnen!
Door de kou en regen van de afgelopen weken leek het inderdaad wel alsof we nog geen enkele mooie dag hebben gehad. En nu was het weer niet goed.......
Het was niet een beetje warm, het was heet!
Jelle is een echt buitenhondje en hij kan zich zo opkrullen dat hij nog net een zonnestraaltje vangt, maar dit was hem toch te snel of te veel.
Dinsdag was hij al uit zijn doen en lag het liefste lui en languit. Woensdag stopte hij spontaan met wandelen en ging languit op de stoep liggen, dragen was het enige alternatief :-)
Tijdens het uitlaten donderdag bracht hij even een bezoek aan zijn vriend Sjors. Ook hij had zichtbaar moeite met de warmte maar zijn baasjes hadden hier wat op gevonden. Een bak met heerlijk koel water!
Jelle sprong pardoes in de bak met water om wat verkoeling te zoeken.
Dat maakte voor ons duidelijk dat wij ook opzoek moesten naar een bak voor onze teckelmeneer.

Met het sloopgedrag van tegenwoordig leek me een opblaasbaar kinderbad geen goede optie. Waarschijnlijk zouden de teckeltanden een stukje scherper/ sterker zijn dan het polyester. We kozen voor een oplossing die meer teckelproof is, een blauwe schelp.
Je kent ze wel de schelpen waar in de ene kant de zee en de andere kant de Loonse en Drunense duinen kan worden nagebootst.
Jelle krijgt de ene helft thuis en de andere helft bij mijn ouders.

Spannend vond hij het wel dat nieuwe ding in de tuin. Wat een super grote waterbak! De eerste momenten werd er dan vooral uit gedronken.
Toen er echter een paar speeltjes bijkwamen won de nieuwsgierigheid het toch en sprong meneer in de schelp.
Wat een heerlijke verkoeling.......

Teckel Jelle in zijn prive zwembad

Een jaar later....

Morgen is het precies een jaar geleden dat ik op teckelsollicitatie ging. Mijn belevenissen schreef ik toen allemaal nog op mijn hyves blog.
Op straat pikte ik iedere teckel er op enkele meters afstand al tussenuit en volgens mij is mening een weleens gek geworden van mijn teckel verhalen.
 
Een teckel in huis is niet meer een wens, maar werkelijkheid. Mijn pluizige pup is uitgegroeid tot een (al zeg ik het zelf) stoere reu met een open en vrolijk karakter.
We hebben het afgelopen jaar zoveel meegemaakt samen!
We begonnen natuurlijk al vrij snel aan de puppycursus, we hadden entingen, wandelingen in de bossen en duinen, zwemmen in de vijver, vierde we vakantie in het Zwarte Woud, in limburg en Oostenrijk, hij was ziek, we werden lid van de teckelclub, we vierden carnaval en deden mee aan een tentoonstelling.

Een klein jachtinstinct zit er ook in. Zo durf ik hem nog steeds niet bij de konijnen te laten, hoewel hij de cavia's goed met rust laat.

Is dan alles helemaal geweldig aan hem?
Ach, iedereen heeft zo zijn gebreken! De puppycursus deden we vrij aardig, maar het examen van de gehoorzame huishond hebben we niet meer overgedaan. Over twee weken is ook deel 2 van deze cursus afgelopen. Deze keer zakken we niet voor het examen. De enige reden hiervoor is dat we niet deelnemen :-) We doen eerst nog een paar extra lesjes.
Niet dat Jelle het niet snapt, maar hij is zo slim dat hij alleen die commando's opvolgt die in zijn straatje passen.

Ik me geen leven meer voorstellen zonder mijn kleine mannetje.
Dat neusje op de grond wanneer ik zeg dat ik moet gaan werken en zijn blije sprongen en likken op het moment dat ik thuiskom.
Hij vind het heerlijk om met me op stap te gaan. Of het nu richting mijn ouders is, de stad of (nog liever) naar de bossen, hij staat al bij de voordeur.
Een teckel die niet alleen mijn dag opvrolijkt maar zeker een waardevolle toevoeging aan mijn leven is!

Klaar voor koninginnedag

Iets te veel van het goede?

Heerlijk, die lange weekenden.
Eigenlijk was het weekend al min of meer gepland. Met mijn verjaardag in het vooruit zicht zou ik de tent in de tuin plaatsen zodat we zondag een feestje konden vieren.
Maar die weersverwachtingen...alleen al bij de prognoses kreeg ik zin om een trui aan te trekken en met een kop warme chocolademelk (uiteraard met slagroom) bij te kachel te gaan zitten. De verjaardag besloot ik om die reden dan ook uit te stellen.
Dat maakte de agenda vrij om zaterdag een teckelwandeling bij te wonen!

Maar vrijdagavond liepen we samen de drie kilometer richting het huis van mijn zusje om te eten. Gelukkig hadden we een lift terug :-)
Voor de gelegenheid had Jelle zijn spiksplinter nieuwe hurta tuigje aan. Jaaaa, ik verwen hem! Maar zijn andere tuigje schuurde in zijn oksels.Zaterdag vertrokken we tegen de middag richting het westen om bijna twee uur de omgeving 'Pangevaert' te ontdekken. Jelle had de tijd van zijn leven. Uiteraard werden zowel voor als na de wandeling alle aanwezige teckels uitgebreid begroet.
Hij was dan ook moe toen we tegen 18.00 uur weer richting huis gingen.

Tja, zondag is onze standaard wandeldag en ook vandaag besloten we een stuk te gaan wandelen in een deel van de Loonse en Drunense duinen.
Op een klein regenbuitje na was het heerlijk weer!

En dan de maandag. Ondanks verschillende initiatieven was er geen braderie of vrijmarkt die er leuk genoeg uitzag om naar toe te gaan. We besloten via Loon op Zand een ander deel van de duinen onveilig te maken. De zon scheen heerlijk en mijn mannetje was al snel toe aan wat water. Aan het einde van het rondje leek hij ook zichtbaar moe te zijn. Waar hij anders als een soort wilde aan de riem loopt te trekken, liep hij nu rusitg mee en bleef zowaar wel eens een beetje achter me lopen. Ik dacht eerlijk dat dit de vruchten van de cursus waren.
Maar helaas.....dinsdagochtend werd ik, ondanks mijn verjaardag, niet uitbundig besprongen. In plaats daarvan kwam Jelle kreunend en steunend uit zijn bench.
Bij het optillen piepte hij zelfs! Toen dacht ik nog aan spierpijn :-)
Wandelen wilde hij niet...maar ook dat was niet echt gek want de regen viel er met bakken uit en het onweerde flink.
Terwijl ik mijn brood smeerde, kroop meneer terug in zijn bench en dook onder zijn deken. Vervolgens keek hij me aan alsof hij wilde zeggen: Ga je nou nog? Dan heb ik eindelijk rust!

Gelukkig bleek hij 's middags weer uitgeslapen en kreeg ik mijn begroeting alsnog. Maar die dierenartsgenen bleven kriebelen, zou hij nog steeds spierpijn hebben? En toen vond ik de boosdoender! Een wondje van ruim twee centimeter in zijn oksel. Dat mooie (dure) spiksplinternieuwe tuigje schuurt tijdens het lopen met de sluiting langs zijn oksel.....het schuldgevoel zal nog wel even blijven.....