Een CT-scan en een operatie

Het is woensdag 21 oktober en al vroeg wordt ik door de dierenkliniek in Best gebeld.
Of ik iets eerder kan komen? Nou, graag!
Jelle kan amper op zijn pootjes staan en ik moet hem ondersteunen bij het plassen.

In Best (www.dierenkliniekdenheuvel.nl) worden we uiterst vriendelijk opgevangen.
Ze gaan een CT-scan van hem maken en daarop zal te zien zijn of er sprake is van een hernia en waar. Afhankelijk daarvan zal ik een beslissing moeten maken of ik hem laat opereren.
Dat staat voor mij al vast. Als de CT het uitwijst dan laat ik hem opereren.
Dierenkliniek Den Heuvel in Best blijkt vaker samen te werken met het VOCT (Veterinair Orthopedisch Centrum Tilburg, www.voct.eu) in Tilburg, een van de klinieken die me werd aanbevolen.
Inmiddels had ik viavia ook al even contact gehad met mensen die hun teckel hadden laten opereren en ook zij waren tevreden over Tilburg. De minst onbelangrijke reden, maar toch, het ligt van de drie (Tilburg, Dordrecht en Utrecht) toch het dichtste bij.

Jelle krijgt een roesje. Ik mag bij de voorbereidingen zijn, waar hij een infuusje in zijn poot krijgt. Dan begint het wachten.

Bron: Foto gemaakt bij Den Heuvel

Ondertussen informeer ik de verzekering, kunnen ze alvast rekening houden met een declaratie :-)
En dan....is Jelle er weer! Een beetje suf en met het infuus in zijn pootje.

Een beetje suf nog

Terwijl een assistente zich onfermd over Jelle, krijg ik de CT-beelden te zien.
Deze spreken (bijna) voor zich:

Screenshot van de CT-scan

Op het plaatje linksboven zie je de zijkant van zijn rug, hierbij is zijn kop links en zijn staart rechts. Het rechtse plaatje is van boven af, zijn kop is boven, de staart onder.
Het onderste plaatje is een dwarsdoorsnede. Op alle drie is het duidelijk: er zit een substantie die er niet hoort in de ruimte van zijn ruggemerg tussen (L3 en L4)
Dit gaat niet meer vanzelf weg, een operatie is onvermijdelijk!

De afspraak met het VOCT is al gemaakt, we kunnen meteen door. Heel slim hebben ze het infuus in zijn pootje laten zitten, dat scheelt weer een keer prikken :-)

Ook in Tilburg worden we vriendelijk ontvangen en zijn we snel aan de beurt.
Samengevat verteld de chirurg ons:
De kans op herstel is 95+%, de kans dat de hernia op een andere plaats terugkomt ongeveer 15%, hij zal een gaatje in zijn wervel boren, de pulp eruit peuteren, spoelen met fysiologisch zout en het gat opvullen met Jelles vetweefsel. Daarna 2 weken benchrust en dan moet hij toch eigenlijk wel weer gaan lopen.
En dan laat ik Jelle achter........en hoewel ik dacht emotioneel te zijn, voelt het gewoon goed. Deze mensen gaan mijn kleine vriendje beter maken!

Om 17.00 uur gaat mijn telefoon. De operatie is geslaagd en meneer is zo goed wakker dat ik hem op kan halen.
In Tilburg krijg ik pijnstillers en antibioticum mee. In principe heeft hij 2 weken benchrust, maar als ik hem rustig kan houden in huis dan mag hij ook een beetje rondlopen. Dit is beter voor zijn bespiering.

Even eruit, nog wel een kromme rug

Teckel Jelle gaat mee naar huis en loopt!!!
Maar het plassen gaat meneer niet goed af. Ik zet hem verschillende keren op het gras in de tuin, maar niets. Dus gaan we de volgende dag nog even terug en wordt meneer een paar uur opgenomen. Wederom rond 17.00 uur gaat mijn telefoon, hij heeft alle behoeftes op eigen houtje gedaan en mag naar huis.
Tja, eigenwijs zijn ze wel die teckels. Wat blijkt? Meneer wil niet in de tuin plassen! Dat doet hij nooit en dus ook nu niet. Er rest mij niets anders dan iedere keer de bench in de auto te zetten, twee straten verderop naar het uitlaatveldje te rijden. Meneer zijn behoeftes te laten doen en dan weer terug.....en ik heb het er heel graag voor over!

Update na twee weken:
Inmiddels zijn de hechtingen verwijderd en was de arts positief. Jelle loopt weer en goed ook. Af en toe mist hij coordinatie op gladde vloeren, maar we zijn pas twee weken verder.
De prognoses zijn goed, de baas is happy.
De bankrekening iets minder, maar gelukkig is Jelle verzekerd. Volgende keer zal ik iets meer over zijn verzekering vertellen.

Zijn brutale blik heeft ie al terug

Weer een hernia?!!

Na het avontuur in maart ging het eigenlijk een stuk beter met Teckel Jelle.

In juli ging hij nog eens naar Jacha (www.orthomanueeldierenarts.nl) voor controle, en hij werd goedgekeurd! Alle wervels stonden goed. Preventief zouden we halfjaarlijks nog eens terug komen.

Begin september liet ik Jelle plukken. Heerlijk zo net voor de vakantie van die bos haren af.
Maar 's avonds was meneer niet helemaal lekker, liep met een kromme rug en wilde eigenlijk niets. Alarmbellen!! Dit was het beeld dat ik herkende van maart!
Vlug Jacha gebeld en nog een snel voor de vakantie een afspraak kunnen regelen.
De wervels in zijn rug en nek bleken goed te staan, dus we konden met een gerust hart op vakantie.

Ik kan vliegen!!

En toch....achteraf vond hij het wandelen op vakantie niet echt gezellig.
Maar half oktober na een strandwandeling voelt hij zich niet top.
We gaan op woensdag nog maar een keer naar Jacha, deze keer in Helmond. En ook nu is er niets geks aan zijn wervels te vinden. Hij krijgt wat pijnstillers en kijken hoe het gaat.
Maar het wordt steeds erger...hij verschuilt zich onder tafel of in zijn bench. Op zondagochtend lijkt het wel of hij 'op eieren' loopt en ik besluit naar de dierenkliniek te gaan voor extra pijnstillers. Weer aan de carporal en tramadol en een diazepam voor de ontspanning. Het gaat niet beter...hij raakt ook nog eens heerlijk aan de diaree.

Op dinsdag besluiten we dat hij overdag naar mijn ouders gaat. Hij is aan de diaree en op die manier kan hij naar buiten wanneer hij wil.
Wanneer ik hem rond 18.00 uur 's avonds op ga halen slaat de schrik mij om mijn hart.
Jelle loopt 'dronken' door het huis, gaat uit pure elende maar zitten en beweegt zich even later alleen nog maar met zijn voorpoten voort.
Dit is serieus! Hij raakt verlamd!

Tijd voor paniek is er niet, ik bel Jacha. Ook zij ziet de ernst van de situatie. De hernia van Jelle is chronisch, een CT/MRI voor de juiste diagnose is nodig en er kan ook een operatie volgen!
Op dat moment wil ik maar 1 ding: dat Jelle geholpen wordt.
Ik krijg het telefoonnummer van dierenkliniek Den Heuvel in Best en bel voor een afspraak. Ondertussen verzendt Jacha de nodige verwijzigingen en geeft me nog een paar opties voor eventuele operaties: Tilburg, Dordrecht en Utrecht.
Gelukkig kan ik de volgende dag terecht voor een CT-scan in Best. Dit is financieel gezien een fijnere optie (€ 600 voor CT tegen € 800 voor MRI) en deze is ook eerder beschikbaar dan de MRI. Ik bel de dierenkliniek en vraag ze alle gegevens van Jelle naar Best te sturen.
Dan is alles geregeld en komen de emoties....mijn mannetje....

Van pijn naar Hernia

Het is even geleden dat wij op onze blog te vinden waren.
Even was het heel erg druk en het leven van Teckel Jelle stond ook nog eens even op zijn kop.

Het begon allemaal...of eigenlijk we merkte er voor het eerst iets van op 26 februari 2015.
Ineens wilde Teckel Jelle niet meer knuffelen en zocht beschutte plekjes op om te zitten (onder de tafel, onder de trap).
Niet eens zo heel gek als je bedenkt dat we bij mijn ouders aan het logeren waren en ik net een dag van te voren geopereerd was. Teckels zijn niet gek, die hebben echt wel door dat er iets aan de hand is!
En toch maakte ik me zorgen...juist nu ik af en toe een knuffel van mijn kleine mannetje kon gebruiken, probeerde hij me steevast te ontlopen!
Als ik hem toch aaide dan gilde hij het uit.
Was het nu zijn achterpootje, of toch zijn schouder, was hij misschien ergens ingetrapt?

Zijn 'favouriete' houding, achteraf ontlastend voor zijn rug

De afspraak bij de dierenarts was zo gemaakt. Die keerde meneer letterlijk binnenste buiten maar kon geen oorzaak aanwijzen. Hij kreeg enkele injecties en we gingen weer richtig huis. Maar wat had dat mannetje een pijn! n die leek erger te worden,  op een gegeven moment ging hij niet meer zitten of liggen maar liep continu rondjes rond de salontafel.

Twee dagen later weer naar de dierenarts. En weer werd meneer binnenste buiten gekeerd, had hij soms last van zijn darmen of zijn maag?
Aangezien er juist die dag een echografist aanwezig was, besloten we een echo van zijn buik te maken.
Tja, zijn maag was iets verdikt, maar er waren geen aanwijzingen dat dit zijn pijn kon veroorzaken.
Oke, weer een oorzaak weggestreept...maar wat is het dan?
Een rontgenfoto dan maar.
De rontgen maakte veel duidelijk, Jelle heeft enkele verkalkingen in zijn rug. En ja, verkalkingen kunnen leiden tot...HERNIA!
Mijn teckel had hoogstwaarschijnlijk een hernia. De grootste nachtmerrie van iedere teckeleigenaar. Doemscenario's vlogen door mijn hoofd. Was dit het einde? Moest ik nu alvast maar afscheid nemen van mijn grootste vriend? Radeloos, hopeloos, machteloos, zo voelde ik me.

De dierenarts gaf aan dat het zo'n vaart niet hoefde te lopen. Ze gaven hem Metacam, Tramadol, Diazepam en rustadvies mee.
Omdat hij ook nogal stram liep in zijn achterhand besloot ik ook te starten met fysiotherapie.
En daarna gingen we naar huis.....

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik het daarbij zou laten.
Ik kreeg adviezen over fysiotherapie en accupunctuur, en ging ondertussen zelf op zoek.
Google en google scholar, naast diverse sites van dierenartsen en behandelaars besloot ik ook een aantal gepubliceerde onderzoeken te gaan lezen. Wat zou wetenschappelijke literatuur mij vertellen over het verloop van een hernia bij teckels?

Ergens in die zoektocht stuitte ik op een site over orthomanuele diergeneeskunde.
Bij orthomanuele therapie worden afwijkende wervel (of gewrichts) standen gecorrigeerd. Vanuit mijn eigen diergeneeskundige achtergrond wist ik wat een hernia was en dat er dus druk op de tussenwervelschijven stond. Stel dat je die druk kan verminderen? Dan kan de uitpuiling van de tussenwervelschijf dus ook afnemen. En dat zou dus de pijn verminderen!
Ik besloot er een mail aan de orthomanueel dierenarts aan te wagen. Op de site van www.orthomanueeldierenarts.nl van Jacha Heukels vond ik veel informatie en ze bleek ook regelmatig praktijk te houden in de buurt.
Mijn theorie bleek te kloppen en een afspraak was snel gemaakt.
Een week na de diagnose in mijn dierenkliniek reed ik met Jelle naar Meteren voor een consult. Met een hoopje hopeloos hond liep ik de praktijk in. Want ondanks de pijnstillers had meneer nog steeds pijn.

Ook nu werd meneer weer binnenste buiten gekeerd. Klein beetje artrose in zijn rechter voorpoot, maar vooral een aantal gekantelde wervels in zijn rug en bij zijn atlas (nek).
Met de hand werden de wervels recht gezet, dit hoorde je soms aan een klein piepje van de hond, soms aan een knakje, soms ook helemaal niet. En toen...klaar!
Jelle ging op de grond staan en schudde zich uit. Ik had daar meteen al kunnen gaan huilen. Mijn hondje schudden zich uit en keek me aan: Kunnen we gaan?
Dat zielig hoopje hond was na een consult weer veranderd in mijn 'oude' kleine vriendje.

Sceptisch nam ik Jachas advies ter harte om te stoppen met de tramadol en diazepam. De metacam zouden we nog 10 dagen voorzetten tegen eventuele spierpijn. Ja sceptisch! Kon ik een hondje met zoveel pijn wel ineens van zijn medicatie afhouden? Ik had in de afgelopen anderhalve week zoveel ellende bij hem gezien dat ik echt een beetje bang was.
Maar toen ik hem thuis na een paar dagen weer op zijn rug in zijn mandje zag liggen, viel alle sceptisme van me af. Jelle werd beter!

Zijn echt favouriete houding